Aanvankelijk woonde Martina Rosenberg met haar gezin in het buitenland, maar dan besliste de auteur om de woonst boven die van haar ouders te betrekken. Dat bood aanvankelijk voordelen (babysittende grootouders), maar mondjesmaat werden de rollen omgekeerd en nam de dochter de zorg voor haar ouder op zich. Als niet één, maar beide ouders zorgbehoevend worden, krijgen de vrouw en haar gezin het hard te verduren. Haast ongemerkt wordt ze mantelzorger, eerst deeltijds, later wordt het bijna een fulltime job. De loyaliteit ten opzichte van haar ouders siert Rosenberg, maar maakt dat het gezin bezwijkt. Rosenberg gaat eronderdoor, besluit opnieuw te verhuizen, maar de wonden blijven. Veel te laat roept ze de hulp van haar broers in.
Het verhaal van Martina Rosenberg speelt zich in Duitsland af en belicht ook de organisatie van de zorg daar, die redelijk verschillend is ten opzichte van België. Net als in Nederland is er een indicatiestelling, en ook de betaling en terugbetaling van de zorg verloopt anders. Herkenbaar is ook het feit dat Rosenberg veel zaken pas te laat te weten komt. Vanuit haar oogpunt beschrijft ze wat ze allemaal doet als mantelzorger. Over de ziektebeelden van dementie en CVA (cerebrovasculair accident) kom je niet zoveel te weten, je krijgt vooral een indruk van de impact die de aandoeningen hebben op Rosenberg en haar gezin. Op een bepaald moment in het ziekteproces zegt Rosenbergs moeder dat ze wil sterven. Euthanasie is echter geen optie, en de vraag ‘Moeder, wanneer ga je nu eens dood?’ is dus eigenlijk de verwoording van de wens van haar moeder. De auteur kijkt aan de zijlijn toe hoe de natuur haar gang gaat.
Het boek is chronologisch geschreven, de hoofdstukken zijn tijdspannes van één of meerdere jaren die nog eens onderverdeeld zijn in korte verhalen. Het boek leest zeer vlot, maar het raakt je wel, al wordt het slot van het boek te traag verteld. [Veerle De Bou] Masquer le texte

Ervaringen van een dochter die – na een langdurig verblijf in het buitenland – met haar man en dochter intrekt bij haar ouders. De auteur (1963) is schrijfster en journaliste en was jarenlang medewerkster public relations bij het Rode Kruis. Zij verwachtte wederzijdse dienstverlening: grootouders passen op kleinkind, kind doet eens een boodschap voor de ouders. Maar wanneer de grootmoeder gaat dementeren en opa een hersenbloeding krijgt, neemt de dochter stap-voor-stap de organisatie en verantwoording voor haar ouders leven op zich. Terwijl die zo lang mogelijk hun eigen huis blijven bewonen, gaat dit ernstig ten koste van dochters gezondheid en haar gezin, dat tenslotte wegverhuist. Het boek dat een periode van bijna tien jaar omspant, biedt een aangrijpend persoonlijk relaas van een destructieve realiteit, zoals die zich veel vaker kan en zal voordoen, wanneer de zorg voor (groot)ouders teveel op het bordje komt te liggen van hun kinderen. Samenwonen met grootouders is niet altijd zo gemakkelijk als wel eens wordt gedacht. Het boek raakt een zeer actueel discussiethema aan: de jongere generatie moet voor hun ouderwordende ouders zorgen, wat vaak gemakkelijker gezegd dan gedaan is. Masquer le texte